Οι μέρες του Ιουλιανού

Μετά από τρεις δεκαετίες, ένας παγανιστής βρίσκεται ξανά στον θρόνο της Ρώμης. Ο Ιουλιανός δέχτηκε μια χριστιανική εκπαίδευση, τον οποία όμως απέρριψε όταν ήρθε σε επαφή με την πλατωνική φιλοσοφία και στη συνέχεια μυήθηκε στα Ελευσίνεια Μυστήρια. Θέλει να φέρει τη Ρώμη πίσω στους θεούς της, και να χτυπήσει την παρακμή με ένα φιλοσοφικό μεγαλείο.

Ήδη οι πρώτοι νόμοι του ανατρέπουν το κατεστημένο: επιτρέπονται ξανά όλες οι θυσίες και οι θρησκευτικές τελετές, ενώ γίνεται υποχρεωτική η συμμετοχή σε θυσίες για την κατοχή κάθε υψηλού δημόσιου αξιώματος. Η γραφειοκρατική κεντρική οργάνωση της αυτοκρατορίας απλοποιείται και περνά σε τοπικό επίπεδο, επιταχύνοντας όλες τις διοικητικές διαδικασίες. Απαγορεύεται στους χριστιανούς να διδάσκουν ρητορική με την δικαιολογία ότι είναι ασύμβατη με τον τρόπο σκέψης τους - φυσικά, οι μη γνώστες της ρητορικής δεν μπορούν να συμμετέχουν στα κοινά.

Με το που καταφθάνουν οι νόμοι στη Ρώμη, η κοινωνία της Νεκρόπολης βρίσκεται σε αναβρασμό. Οι Lancea Sanctum ταμπουρώνονται αμυντικά, βλέποντας να ανατρέπονται όλοι οι σχεδιασμοί τους. Όσο για την Nox Ascensa, είναι εκστασιασμένοι - η ώρα τους είναι εδώ. Ο χριστιανισμός δεν είναι παρά ένα μικρό, παροδικό φαινόμενο στον μεγάλο παγανιστικό δρόμο της Ρώμης, και έφτασε η στιγμή του τέλους.

Η σύγκλητος της Camarilla είναι φορτισμένη, όταν η Flaviana απαιτεί την επαναφορά της θυσίας στην Νεκρόπολη, και την πλήρη νομιμοποίηση όλων των τελετών των Veneficia. Οι χριστιανοί παλεύουν με νομικίστικα τεχνάσματα, οι Julii είναι διστακτικοί όσο οι magistrates των κολλεγίων σαρκάζουν την τόσο σύντομη αντιστροφή των νόμων της Camarilla. Μετά από μια σειρά συνεδριάσεων η Σύγκλητος παραδέχεται την υποταγή της στον νόμο της αυτοκρατορίας, και οι πρακτικές των Veneficia περνούν ξανά στο φώς της Νομιμότητας.

Ο Ιουλιανός είναι ασυγκράτητος - θέλει να φέρει τις αλλαγές άμεσα, δεν περιμένει. Ζητά από τον μάντη-φιλόσοφο Maximus να του αποκαλύψει το μέλλον μέσω μιας ανθρωποθυσίας. Όταν το απόφθεγμα είναι πως οι κατακτήσεις του Ιουλιανού θα ξεπεράσουν αυτές του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τότε ο τριαντάχρονος αυτοκράτορας αποφασίζει να ξεκινήσει το δρόμο που του είναι γραμμένος.

Ναός του Απόλλωνα

Πρώτη στάση των στρατευμάτων στην Αντιόχεια, όπου ο αυτοκράτορας ζητά προφητεία από τον ναό του Απόλλωνα, παρατημένο εδώ και χρόνια. Ο ιερέας που το συντηρεί εξηγεί στον αυτοκράτορα πως η επικοινωνία με τους θεούς είναι αδύνατη, τα οστά ενός χριστιανού μάρτυρα που είναι θαμένα δίπλα εμποδίζουν. Ο Ιουλιανός διατάζει να μετακινηθούν τα λείψανα και να ανοίξει ξανά ο ναός με λαμπρότητα. Όταν οι κάτοικοι της πόλης κάνουν μια τεράστια πορεία κουβαλώντας τα οστά στο νέο τους χώρο λατρείας, δεν πτοείται. Ούτε όταν την επόμενη, κανένας κάτοικος δεν παρίσταται στην τελετή, ούτε καν η προσωπική στρατιά του αυτοκράτορα. Οι θεοί είναι με το μέρος του, πιστεύει, και αυτοί οι ενοχλητικοί χριστιανοί σύντομα θα είναι παρελθόν.

Εκστρατεία στην Περσία

Ο Ιουλιανός αναχωρεί με τις λεγεώνες του προς τα νοτιοανατολικά, πλησιάζοντας στο περσικό μέτωπο. Συχνά συναντά εσωτερική αντίσταση από τους χριστιανούς, και αρχίζει να αφήνει σαφή μυνήματα: όταν ένα χωριό προσβάλλει τους θεούς της Ρώμης, ξεκοιλιάζει όλους τους παπάδες και τις παρθένες και τους ταίζει στα γουρούνια. Καίει την εκκλησία που φύλαγε τα λείψανα του Ιωάννη Βαπτιστή, ενώ απομακρύνει δια θανάτου όσους αξιωματικούς από το στράτευμα διαφωνούν με τις πρακτικές του.

Ο Avitus μαθαίνει τις εξελίξεις από την αλληλογραφία του με τον Λυσίμαχο στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ιουλιανός είναι η ελπίδα, το φώς της μάχης της Νοx, πρέπει να συνεχίσει, να κερδίσει ξανά την Ρώμη, να σβήσει τη μάστιγα των χριστιανών! Η αποστολή αυτή είναι πολύ σημαντική για να την αναθέσει σε κάποιον άλλο, και έτσι αποφασίζει να πάει ο ίδιος στο πλευρό του αυτοκράτορα σε όλη του την πορεία. Ενημερώνει για το ταξίδι του αυτό την Νοξ στη Ρώμη, και ο Αίαντας αποφασίζει πως θα τον συντροφεύσει. Αφήνει την προσωρινή διοίκηση του φυλακίου του Aventine στην Aula Firmica και ξεκινά προς τη Σαμοθράκη, και μετά προς την ανατολή.

Ο δρόμος των δυο βρικολάκων ακολουθεί την πορεία του Ιουλιανού. Ο νεαρός αυτοκράτορας είναι ικανότατος στρατηγός, και οι λεγεώνες του κινούνται με γοργό ρυθμό στο εχθρικό έδαφος κερδίζοντας τα εδάφη με έμπειρους ελιγμούς. Χωρίς να αναλωθεί στην κατάκτηση όλων των φρουρίων και πόλεων στη διαδρομή, ο Ιουλιανός αποφασίζει να ορμήξει προς την Χθεσιφών, την πρωτεύουσα των Περσών βαθειά στο εχθρικό έδαφος, κατακτώντας την με τη βοήθεια των θεών.

Οι βρικόλακες συναντούν τις ρωμαϊκές λεγεώνες κοντά στην πέρσικη πρωτεύουσα. Οι ρωμαϊκές λεγεώνες αριθμούν ενενήντα χιλιάδες στρατιώτες, που έχουν τρέξει το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής να προλάβουν την πόλη πριν οχυρωθεί. Δυστυχώς η ταχύτητα αντίδρασης των περσικών αμυνών ήταν γρηγορότερη από το αναμενόμενο, και οι φήμες μιλούν για πεντακόσιες χιλιάδες στρατιώτες που μόλις κατέφθασαν στην άμυνα. Ο Ιουλιανός συνεχίζει ακάθεκτος το βηματισμό το προς τη μάχη, όσο οι στρατιώτες του τρέμουν στις σειρές τους.

Μέσα στη νύχτα, ο Αίαντας με τον Avitus πλησιάζουν έναν από τους παγάνους ιερείς του αυτοκράτορα, τον εντυπωσιάζουν με την παρουσία τους και ζητούν ακρόαση από τον αυτοκράτορα, ένα λεπτό από το χρόνο του. Ζητούν από τον ιερέα να παραδώσει μαζί με το μήνυμα και ένα μενταγιόν με χαραγμένη τη Λύκαινα της Ρώμης, το δώρο που είχε αφήσει πριν τρεις δεκαετίες ο Felix στον οίκο του νεογέννητου τότε Ιουλιανού.

Ο αυτοκράτορας τους δέχεται. Ο Avitus συγχαίρει τον αυτοκράτορα για τον δρόμο του, του λέει πως οι θεοί τον συνοδεύουν, και πως όταν κλείσει τον κύκλο του, ίσως να τον περιμένει μια απρόσμενη ανταμοιβή για την πίστη του... Μια δυνατή βροχή ξεσπά μέσα στη νύχτα την στιγμή που οι βρικόλακες αποχωρούν και κρύβονται στο σκοτάδι.

Η μάχη της Χθεσιφών θα μείνει στα χρονικά σαν στρατηγική ευφυία - οι καβαλάρηδες και οι τοξότες των ρωμαίων διασπούν τις γραμμές των περσών, που υπερφίαλα βασίζονται στην αριθμητική υπεροχή και βγαίνουν έξω στον κάμπο να αντιμετωπίσουν τους ρωμαίους εισβολείς. Οι γρήγορες λεγεώνες επικρατούν, τρέποντας τους πέρσες σε άτακτη φυγή μέσα στα τείχη της πόλης. Οι ρωμαίοι πανηγυρίζουν - σίγουρα ο αυτοκράτορας θα έχει σχέδιο για το επόμενο βήμα.

Ο Ιουλιανός ξεκινά την πολιορκία της πόλης, κλείνοντας κάθε έξοδο. Οι πέρσες απαντάνε καίγοντας τα πάντα τριγύρω, αφήνοντας καμένη γη και καθόλου εφόδια στους ρωμαίους. Οι εβδομάδες περνούν, και εκτός από μερικές αψιμαχίες, ο εχθρός παραμένει ταμπουρωμένος πίσω από τα τείχη όσο οι λεγεωνάριοι αρχίζουν να πεινάνε.

Η ελπίδα σβήνει

Είναι 26 Ιουλίου του 363. Ο Ιουλιανός παρατηρεί μια μικρή ομάδα ιππέων περσών που προσπαθεί να διαφύγει το κυνήγι των ρωμαίων centurions. Πίσω του, ένας ρωμαίος σηκώνει το δόρυ του - το Spear of Destiny, φερμένο στην περσία από μάρτυρες της Lancea Sanctum για να επιτελέσουν το έργο του Longinus - και το στρέφει προς τον αυτοκράτορα. Ένας άγγελος τον οπλίζει με τη δύναμη και το σημάδι, θα πουν μετέπειτα οι χριστιανοί, τιμωρία στον Αποστάτη. Το δόρυ καρφώνεται στο λαιμό του Ιουλιανού, τσακίζοντας το μενταγιόν της λύκαινας και τη σπονδυλική του στήλη. Πέφτει αιμόφυρτος στο έδαφος, και κοιτώντας τον ουρανό τραυλίζει τις τελευταίες του λέξεις: "Νενικήκας με, Γαλιλαίε".

Ο Avitus δέχεται μέσα στον πρωινό του ύπνο τις εικόνες από το θάνατο του αυτοκράτορα - ξυπνά για μια στιγμή σε αγωνία πριν τον καταπιεί ξανά η κατάρα στο βαθύ ύπνο της ημέρας. Το βράδι άμεσα οι δυο βρικόλακες ξεχύνονται στο στρατόπεδο να μάθουν τι συνέβη, και οι πληροφορίες επιβεβαιώνονται: ο Ιουλιανός είναι νεκρός.

Ο Avitus δεν μπορεί να συγκρατήσει την οργή του, και παραδίδεται στο κτήνος τρομοκρατώντας τους πάντες στο πένθιμο πέρασμά του. Ο τελευταίος παγανιστής αυτοκράτορας της ρώμης είναι παρελθόν, με το πέρασμα του Ιουλιανού σβήνει η φλόγα της ελπίδας. Ο Αίαντας φεύγει τρέχοντας προς τη Ρώμη να παραδώσει τα νέα, όσο ο Avitus αποσύρεται στον Ναό των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη από όπου δεν θα ξαναβγεί για πενήντα χρόνια.